Gerardo Markuletaren iritzia: Blog-blog-blog

Eta arrazoia dauka Markuletak.

Eta blog hitza alda genezake, eta jarri genezake liburu, jarri genezake ipuin, idazle.



Jarri genezake iritzi zutabe.



Jarri genezake futbol kamiseta.



Jarri genitzake "fama" "ospea" ematen duten ekintzak oro.



Eztabaida sortzea eta iritzia ematea juzkatzen duten honetan, gehiago maite ditut, oraindik, feedback bezalako berbak.



Eta izan daiteke aurreritzi, baina nire aitaren etxeak, iraunen du zutik.

Ta?

baina...nahi duenak irakur ditzala blogak eta nahi ez duenak, ez. Telebista bezala, ikusi nahi ez duenak ez dezala piztu eta kitto. Nik neuk telebista baino blogak nahiago.

Hortxe jo duzue zuzen.



Markuletari telebista gustatuko ote zaio blogak baino gehiago?



Blogen abantaila da hainbeste egonik norberak bere gustokoak aukeratzeko modua duela. Telebistaren kasuan ez dut uste kanal on askorik dagoenik aukeran, edo ez blogak beste behintzat.



Egin dezala bloga berak, eta irakurleek esango diogu gustatzen zaigun ala ez.



Aupa Gerardo! ;-)

> “Sinestu ezinik nago euskal blog-lariei zenbat ...



Zela zailtzen dozuen bizitza batzuk: blogari ez al da askoz errazago esaten?

Idazle jendeari askotan gertatzen zaigun gauza da, zer idatzi ez edukitzeak bertigo moduko bat eragiten digula. Askotan entzungo zenuten "badut zerbait irekita", "beti bada zer idatzia", "ari naiz, gauza txikiak dira baina...". Kontua da angustiatxo moduko bat izan ohi dela hori, zer idatzia erabaki arte. Ipuina, poesia, eleberria, saioa... dena delakoak, bere gogoeta eragiten dio idazleari lanean jarri aitzin. Hala ere idazleak, idazle mota batek, beti idazten du, IDATZI BEHARRA IZATEN DU, zernahi delarik ere idazteko hori. Apur bat pianojole ero baten antzera, edo yonkien antzera, sarri mugiarazi behar ditu hatzak, bestenaz, tximuak egiten du kosk. Eta hauxe da blogei ikusten diedan alde kaltegarri bakarra: zenbait idazle blogek eskaintzen duten "gauzatxoez" asebetetzen direla edo, behinik behin, ez idaztearen mina eta dolorea blog horiek berdintzen dutela. "Ariko balira bezala" dabiltzala blogetan gora eta behera, benetako istorio eta liburuak egin beharrean. Eta askotan, idazleak "goseak" behar du egon, zer kontatu erabaki ezinik, kitzikaturik, zalantzati eta asmatu ezinda, ondoren ganorazko zerbait etorriko bada. Nire ustez, energia galtzeko modu handia da idazleentzat, bai behintzat, benetako blog literarioak sortzen ez diren bitartean. Horrelakoen faltan bagaude akaso, eta ez nekike nolakoak behar duten izan, baina, bederen, ezagutzen ditugunez haragoko tempo bat behar luketela, hori badakit . Gainerakoan, (blogetako libertateak zenbait astakirteni isekarako ematen dion arriskuaz gain), primerakoa deritzet blogei komunikaziorako, eztabaidarako eta nahi diren gaiak jorratzeko. Gai bat edo "era" bat maite dutenak elkartu eta trukean jartzeko ere bai. Idazleentzat, ordea, ai, ai, ai... zalantzak dauzkat. Orain artekoak ikusita, gure literatura ondarearentzat, kalte gehiago dakartela uste dut, mesedea baino. Idazle direnak, nahiago nituzke literaturan ikusi, blogetan indargabetzen baino.

Joseus, joseus!

Urte eta erdi izango da hilero-hilero zutabe bat idazten dudala Asteleheneko Goienkarian. Zutabeak egitura berezia du: prentsatik hartutako pasarte bat buruan, eta gero horrek norberarengan sortutako iritzia. Sekula halakorik!

Ezer baino lehen, mila esker Sustatukoei printzipioz bailaran zabaltzekoa zen artikuluxkari (ez dut uste AG sarean jartzen dutenik) horrenbesteko oihartzuna emateagatik, eta bereziki testua oso-osorik eman duzuelako.

Euskal Kulturaren Harikoak, berriz, azken zatitxoa baino ez dute jaso, eta gaizki-ulertu potolorako aukera zabaldu dute zabal. Horregatik ekarri nahi izan dut hona Patxi Gaztelumendiren blogean (hara nik bidali nuen, gizalegez edo)Xabi delako internauta bati erantzundakoa, nire esanak argiago azaltzeko eskatu zidanean:

“Deskalifikazio orokorra iruditu zitzaidan Patxik diskoari eta bakarlariei egindakoa, eta injustua beraz, eta errazegia.
Eta hori adibide batekin erakusteko, blog-en deskalifikazio orokor antzeko bat egin nuen, haren hitz berberak erabilita.”

Alegia, eta nekagarri da azaldu beharra, azken parrafo hori ez da inondik ere nik blog-ei buruz dudan zinezko iritzia, halakorik baldin badut. Aitzitik, ahalegin testual bat da (nahasgarria, itxura denez) kritika negatibo orokorrak zein egin errazak eta hutsalak diren erakusteko.
Hamaika gizonen lana –kantari, albaitari edo blogari izan– jendaurrean, di-da batean, azaldu apenas eta ia arrazoitu gabe, ri-rau erabat deskalifikatzea ez da, ez zait iruditzen bidezko.

Eta bai, etxea dugun apurron etxeek iraun dezatela zutik.

Nire iritziak deskalifikaziotzat jotzen badituzu, nik zure azalpen hau zurikeriatzat jo dezaket, adibidez.



Nik nire iritzia daukat, izan dezaket, musikarien inguruan, idazle batzuen inguruan eta omen/amen aldien gainean.



Iritziak libre dira. Zergatik deskalifikazio? Gaur egungo bakarlarien joera gogoko ez dudala esateagatik?

Ez dut gogoko, eta publikoki diot.

Are gehiago, post horretan nioen bezala, bakarlari bati baino gehiago ere esan diot. Eta ez dira asaldatu.



Baina iruditzen zait, herri puta honetan, intokable gehiegi dagoela. Lartxo.



Funtzio publikoan aritu, eta loreak baino jasotzeko gertu ez daudenak.



Lauaxeta fusilatuaren alde agertu, baina alkondara zuria zipriztintzeko prest ez dagoen asko, gure mitoak sortzen ditugu, eta gero berez berez jausten dira guztiak.



Deskalifikazioen kontra, nork eman du argumenturik, disko hori ona, txarra, gustukoa ala ez den esateko? Oraindik ez dut bat ere entzun.



Diskoa gustatu ala ez gustatu, nik nire iritzia eman dut. Diskoari buruz, Lauaxetaren omen/amen aldiei buruz, Lauaxetari buruz dakigunaren gainean.. eta iruditzen, zurikerian ari garela. Simulakro konstante batean. Eta hori, barkatuko didazue, oso arriskutsua izan daiteke.



Paperezko gazteluak eraikiko ditugu, baina hoiek atoan jausten dira gero. Eta gero, errudunen bila arituko dira, krisiak jotako industriaren planen bila, subentzioen bila, laguntzen bila...



Orduan, berandu izango da. Eta omenaldiak egingo dizkiegu, zeinen onak eta jatorrak ziren esanez...



Sentitzen dut, ez duzue inoren lana hobetuko horrelakoak esanda.

Gogoeta eta eztabaida hedatu gura nituen, omen/amen aldi honen inguruan. Eta horretan jarraituko dut.



Kontzertua ikustekoa nintzen aurretik, oraindik ez zait joan ikusteko gogoa.... eta haren kronika bat egingo dizuet, lagun eta etsaiok. Lasai egon.



Musika maite dut oraindik, literaturazaletasuna ez dit txorakeria honek kenduko. Eta blogean inoiz baino gogotsuago ari naiz.



Eta nire aitaren etxeak, iraunen du zutik.



biba züek! eta biba zapata, kabrones!

Kritika herri honetan lagunen arteko gurtzerako baino ez bada erabiltzen... zer espero daiteke bada, Patxi!



Portzierto, ez dakit ni bakarrik ote nazen goian H. Etxeberriak idatzi duena kulturetaren apologia hutsa dela irizten duen bakarra.... blogek lituratur garden ta garbijari kalte!



Liburu bat idatzi ezin edo nahi ez duten horiek guztiok ez dira idazle.

Idazleak liburuak argitaratzen dizkieten horiek dira. Soilik. Eta horrek Sautrelan agerteko txartela emanen dizu.



Liburuak dira idazleen euskarri bakarra. Eta hizki mota arial 12pt alajaina.

"Idazle" gehiago daudela irakurle baino... axolik ez. Zertarako beste bide berriak erabili ta sustatu.



Bitartean interneta literaturaren(eta kulturaren) merkantilismoaz salto egiteko tresna baliagarria dela pentsatzen dugunok.... "benetako istorio eta liburuak egin beharrean" txorakeriak idazten eta esaten jarraituko dugu "ariko bagina bezala".

>

>

>









HABEMUS PAPAM, SACRO PONTIFICIS ROMANORUM: PIO SAUTRELAKOA I(Badaezpada)

Erespetu bat etxeberria jaunari, ez baitu beste munduko ezer esan. Zuen buruak blogetan bakarrik idatz dezaketen idazle frustatu bezala badauzkazue, eta bere komentarioarekin minduta sentitzen bazarete, ez da bere errua.

Errespetu bat ez, bi... bestela intelektualik gabe geratuko gara herri honetan... eta hori ez, jaungoikoagatik!