Andoni Egaña Irabazle BEC-en
Txolinduta dagoela esanez hasi du Benardo Mandaluniz aurkezleak, begiak puztuta. Zortzi bertsolariek ere halaxe jarraitu zuten bertsoak hartu duen entzuteaz-eta. Izugarria BEC-ekoa. Andoni Egaña nagusi eta bigarren Unai Iturriaga.
Jon Maiak bota zuen puntuan ia BEC-eko batasuna nork ez duen igarri kantuan eta errematatu ari gara etorkizunari eta Euskal Herrian.Izan ere, ez da makala bertsolari eta bertsozaleek lortu dutena. Bertsolari elkartea ere mundial. Gipuzkoarren plaza izatetik Euskal Herriarena izatera pasa da, da! Ez dakigu euskal hiririk baden, baina Labegaraiek utzitako basamortua euskaldunek bete zuten.
Gogor, kalitatez, jendetzaren aurrean kemena eta indarra erakutsiz jardun zuten. Bertso entzule guztioi barrenak astintzen, mailuaz danbaka, begiak behin berriz bustiaraziz. Edozein ermita auzotan zaila bada, zailari erraz aurre eginez Euskal Herri osoarendako esanean. Bai, Euskal Herri guztiarendako, ze atzokoak naziogintzatik ere bazuen.
Hasi gara, Barakaldotik, euskararen herria egiten. Honela kantatu zuten. Bereizten gaituen politikari esker / honek batu egiten gaitu / eta zer egun eder. Gauza handia ez beraz, / baina bagara zeozer.
Txapelketatik asko izan du aurtengoak, baina nagusitik gehiago. Eta irabazlea? Irabazlea ez da inporta, bueno, azkenengo geratu zirenetatik banuen maiteago bat...
Hala ere, atzo denok irabazi genuen, horren erakusgarri biharko prentsa euskaldun eta baita erdalduna ere, seguru!. Zorionak 8 bertsolariei.
Informazioa oso ondo eman dute bertsozale elkartekoek eta makina bat irakurgai izango da webguneetan, esaterako hemen: www.txapelketanagusia.com
Eta zuk? Zelan ikusi duzu zuk?
Erantzunak
Finala: BARAKALDO. 2005-12-18
BERTSOLARIAK eta PUNTUAK
- Andoni Egaña Makazaga: 1796.5
- Unai Iturriaga Zugaza-Artaza: 1746
Bi bertsolari hauek gainerako azken lana izan dute: Binaka, gaia emanda 4na bertso zortziko txikian./ Binaka, gaia emanda 3na bertso Iparragirre abila dela doinuan./ Bakarka, kartzelako lana: Hitza gaitzat emanda bertso bat bederatzi puntuko motzean./ Gaia emanda 3 bertso doinu eta neurri librean.
Ondoren horrela sailakatu dira:
- Maialen Lujanbio Zugasti: 1206.5
- Amets Arzallus Antia: 1206.5
- Igor Elortza Aranoa: 1174
- Sustrai Colina Acordarrementeria: 1171.5
- Aitor Mendiluze Gonzalez: 1156
- Jon Maia Soria: 1156
Informazio gehiago txapelketanagusia.com
Guztiek bezala, oso ondo ibili da Unai Iturriaga gaurkoan, eta goizeko saioan hamasei urte pasa ta gero Bizkaian dago txapela amestu eta kantatu badu ere (egia esan, Igor lagunaren buruan ikusiz), bazkaldu ondoren BEC-en sortu diren olatuen gainean surf egin du Andoni Egañak txapelaren bila.
Guztiok bezala surfeatzen, amesten, gozatzen,... egun batean gutxienez.
Antolaketa oso ona eta saio izugarria!
Aulkia izan zuten 9 puntukoa osatzeko gaia Unai Iturriagak eta Andoni Egañak azken saioan. Egañak bota zuen, handitxik gertu Ikean aulki mordoa bai, baina behiak jeztekorik nekez egongo zela. Oker zegoen. Ikus Sustatuko portadan itsatsi duguna.
- Tutti frutti Goizeko kartzelako gaiarekin bat egin genuen askok eta aspaldiko partez busti zitzaizkigun begiak bertso batzuk entzunda.
- Mikel Irizarren piperrautsetik horrelako zarataren ondoren inork komentatu ez duena atera dugu : Txistuak sobran: Ohikoa izango da, baina beti sentitzen dut auzo lotsa horrelakoetan. Edozein sari banaketan agertzen bada erakunde, banketxe edo enpresa handiren bateko ordezkaria oholtza gainean, automatikoki txistu jo behar zaio, besterik barik. Atzo ere zaparrada aguantatu behar izan zuten zinegotzi, sailburu eta abarrek. Gauza primitiboagorik! Nola ezkontzen da hori beste guztiarekin?
- Anjel Lertxundiren hitz beste Txapela inork kentzekotan, nork: hori omen da txapelketako trabes nagusia. Tentu, ordea: Andoniri lar arin kendu diote txapela burutik, hala abisatu digu Unai Iturriagak berripaper honetan.
Eguerdia ere bada-eta begira egon naiz ia beste zenbatek eta zer idatziko zuten. Jarraitzen ditudan gaztelerazko blogetan aipamenik ez. Neure buruari esan diot "baiña DV-k be lau orri eta portadako zati bat emon jotsak-eta!". Han ikusi nituen blogari pila batek ere ez dute ezer sartu... Akaso astelehena izango da eta biharko gehiago egongo ote dira.
Noticias de Gipuzkoak egindako beste bat, igandean kontatzen zuen irakurle batek Berria-ra bidalitako gutunetan (lotura honetan, bigarren gutuna). Kasu horretan, nahita egindakoa, balkoi batean zegoen irudi baten ezabaketa, telebista iragarkia egiteko.
"Hasi gara, Barakaldotik, euskararen herria egiten".
Ez dut muturluze izan nahi, baina ez nator bat esaldi honekin, inondik inora ere. Izan ere euskararen herria aspalditik dago askoren eguneroko ixilpekoan Barakaldon. Barakaldo, Ezkerraldea eta Bilbo ez dira mamua, ez dira euskararentzako muga absolutuak. Kontua da atzokoa milaka euskaldunentzat Barakaldo deskubritu zuten eguna izan zela, eta batbateko emozioa edo izan zutela Ezkerraldean ere jendea bizi dela, euskara apur bat egiten dela eta monstruorik ez dabilela ikusi zutenean.
Euskararen herriak masa gutxiago, ekitaldi guztiz arrakastatsu masibo gutxiago eta txalo zaparrada gutxiago behar ditu eta kontzientzia eta mingain gehiago.
Horregatik, esaldiak beharko luke izan "Ari gara, urte luzez aritu garen bezala, Barakaldotik euskararen herria egiten".
Bestalde, nire iritziz "la ola" egiteak zera esan nahi du: futbolak eta telebistak euskararen agerraldirik ederrenetako batean ere eragiteko duten indarraren erakusle kaxkarra. Beti kopiatzen ibili behar dugu. Hurrengoan denak "oe, oe, oe" kantatuko dugu, bale? Eta gero "we are the champions". Eta gero denok berriz San Mamesera Euskadirekin "la ola" egitera.
Zorionak Bertsozale Elkarteari eta bertsolariei.
> Bestalde, nire iritziz "la ola" egiteak zera esan nahi du: futbolak eta telebistak euskararen agerraldirik ederrenetako batean ere eragiteko duten indarraren erakusle kaxkarra. Beti kopiatzen ibili behar dugu. Hurrengoan denak "oe, oe, oe" kantatuko dugu, bale? Eta gero "we are the champions". Eta gero denok berriz San Mamesera Euskadirekin "la ola" egitera.
Olatua neri etorri zait, urdailetik gora gora, pusketa hau irakurtzean.
Zeu ez zinela olatura igo, eta euskaldun motz gisa, deseroso sentitu zinela? Onartzen dizut. Baina itsua ere bazera? Ez zenuen ikusi jendea olatua eginez disfrutatzen?
Ez okurritu nere erantzun honekin hasarratzea! Horrek emozio ukituren bat erakutsiko bailuke zure aldetik, eta euskaldunok, ezin gera emozionatu!
Egañari ere kontuak eskatu beharko dizkiogu, negarrez hasteagatik. Bueno! Zer uste zuen horrek! Claudio Landaren programan zegoela ala??
Aipatu aulki horren inguruan. Neuk ere Sustatun ikusi dut aulki horren argazkia, baina gurean erabiltzen ziren aulkiak hiru hankakoak ziren eta jarritako argazkian aulkiak lau hanka ditu. galdetzen ibili naiz eta gurean bakarrik ez
Zergatik hiru hankakoak? Mugikortasuna errazteko. Behiak jezterakoan ez da beti lasai-lasai egoten eta batzutan mugitu ere mugitu egiten da eta dirudienez, jezten ari den pertsonak hiru hankako aulki horrekin errezago alde egin diezaioke behiari. Beraz ...
Plano ezberdinetan ari gara. Noski euskaldunok hunkitzeko eskubidea dugula. Behar baino gutxiagotan hunkitzen garela uste dut gainera (kolektiboki). Ni ere hunkitzen naiz noizean behin, adibidez Egañaren azken bertsoa entzutean. Berari bezalaxe begiak umeldu zitzaizkidan. Bide batez, ez dut ulertzen Egañaren bustiduraren eta olatuaren gainean nik emandako iritziaren arteko harremana.
Baina kontua ez da nor noiz emozionatzen den, edo nola emozionatzen den. Bakoitzaren esku. Kontua da zergatik "la ola" egiten dugun emozio kolektiboa adierazteko. Nire ustez futbolak eta telebistak (estatu zehatz batekoak) eragindako ohitura "hunkigarria" da, beste inork kontrakoa demostratzen ez duen bitartean behintzat. Euskaltzaleek egin ala San Mameseko Euskadizale forofoek egin. Edo nik egin. Zergatik ez dugu kantatzen irlandarrek bezala, dantzatzen brasildarren gisa edo tinbala jotzen afrikarren gisa? Olatua al da emozio kolektiboa adierazteko munduan dagoen era bakarra? Zergatik kopiatu behar diegu Zapatero eta Bonori eta ez beste batzuei? Gure homogeneizazioranzko bidearen beste adierazle bat besterik ez dela uste dut.
Orain dela 25 urte emozio kolektiboko agerraldietan ez zen olaturik (ligak irabaztea, mitinak, jaialdiak...) Euskal Herrian. Kantatu egiten zen, ohiukatu, beste edozer. Orain mututu egin gara, errazagoa da olatua egitea, ez duzu hitzik erabili behar. Eta froga San Mameseko Euskadiren partiduak dira, ez dago lelorik, ez dago kantarik, ez dago euskararik, "la ola" eta "Euskadi, Euskadi", espainiarren gisara, baina hitz bakarra aldatuta. Edo "Athletic, Athletic" orain dela gutxi euskal talde batzuen kontzertu batean jasan izan behar genuen gisara.
Eta hau guztiaren gainetik, ez dut gustoko olatua eta kitto. Besterik gabe. Nahiz eta gogotxarrez izan, hurrengo olatua egiten ikusiko garelakoan.
Zelan azaldu bertso bakarraz
BECeko giro sorgina
kontuan hartuz mundu horretan
total naizela ezjakina
Hasi orduko emoziñuak
euki zeban eragina
hainbeste jende ikusi eta
disimuluan zotina
Gero bertsuak irunsten hasi
betekada atsegina
Aupa Maialen, gora Andoni
txalo Unai ta Cortina
Aitor ta Igor, Amets eta Jon
Guztion lana bikaina
Jarraitzailerik bihar ezkero
nirekin kontau jakina.
Trunboi
Ez zaizula gustatzen, kirol-kutsu haundiegia duela... nahi duzuna. Baina Espainiarren eragina? Futbolarena? AEBtan asmatu omen zen eta beisbol partida batean. Eta, popularizatu, Mexikoko mundialetan. Eta inoiz egin den haundiena olinpiadetan egin omen da.
Olatua, ingelesezko wikipedian.
http://en.wikipedia.org/wiki/Audience_wave
Gainerakoan, niri ere ez zitzaidan gustatzen... igandera arte. Ordukoa barru-barrutik atera zitzaidan.
Maialenen hasierako agurra aditu nahi dut berriro. Konplexuena.
Kopiatzea beti izan da helburu, eta praktika, gizarte guztietan. Kopiatu ondokoari, lapurtu ondokoari bere jakituria, norberaren probetxurako, norberaren gozamenerako. Gizakia gizaki danetik.
Espioitza, lehen eta bigarren mundu gerrateetan, aro hotzean, errusiarrak eta estatu batuarrak. Espioitza industriala
Etsaiari lapurtu bere armak, superbizipena bermatzeko, edo etsaia gainditzeko.
Kopiatzea kaltegarri?
Euskalgintzaz (eta naziogintzaz) ari geranez sakonean, hau botatzera noa:
Bista bistan ditugu, biztanlegoa engantxatzen duten telebista programak.
Zeren zain gaude baina kopiatzeko??
Euskaldunok omen gera gehien engantxatzen geranak programa hoietara, orduak eta orduak ematen omen ditugu gure antzik txikiena ez duen jendeari begira.
Pentsatzen jartzen naiz, zer izango litzatekeen, ez 13.000, baizik eta 120 mila ikusle, egunero egunero, hiru hilabetetan, orduak ematen telebistaren aurrean, euskera entzuten goizean, arratsaldean, 24 orduko kanalean
Egaña eta Lujambio, astebeteko egonaldia egiten bertan (militantzia!). Goikokaleko arrainsaltzailea. Hernaniko nexka xalada hori. Lekeitioko Asier izenekoa, hasieran batere ez, baina orain dana ulertzen zaiona. Wazemankeko periladunaren berdin berdina dan napar xalatu xalatu hori
Erdaldunak euskera ikasten, edo belarria egiten, herriko ezagun horri ulertu nahiean
Neska-mutil eder ajolagabe horren jun-etorriak ikusi eta ulertu nahiean
Jendea parrez lehertzen ez dakit zeinen ateraldiekin, euskal argota sortzen
Iparraldeko euskaldunak guri begira, hurrengo edizioan parte hartzeko izena ematen...
Euskaldunak ez gera zabarkeriaren zale, oso diferente gera horretan, baina bai konpartitzen degu espainiarrekin, frantziarrekin, mundu osoarekin, emozionatzeko ahalmena eta gozamena, maitatzeko edo gorrotatzeko ahalmena. Ez gera beste planeta batekoak. Olatua egitea gustatzen zaigu, ondo pasatzen degu olatua egiten gure berdinekin.
Bertsolaritza, literatura, artea
Bultza ditzagun denon artean, egin ditzagun oraindik erakargarriago zorionak bertsolari elkartea - baina iriki ditzagun behingoz begiak, eta euskerak arduratzen bagaitu behintzat, eman diezaiogun jendeari eskatzen duena. Bestela kate erdaldunetan bilatzen duena.
Kopia diezaiogun etsaiari onena, bazterrean utziz gorrotagariena.
Jon, igual olatua urdailetik gora gora zuk sentitu dezu orain hauek irakurtzean. Ondo. Berdinduta gaude. Eseri gaitezke alkarren ondoan, ni ere ez bainintzake altxatuko olatua nere tokira iristean. Hori bai, nik, zuk ez bezela, inbidiz begiratuko nieke nere ondoan algara batean leudekeenei.
Motza naiz holakoetarako. Naturalago izateko asmoa daukat.
_
> Baina kontua ez da nor noiz emozionatzen den, edo nola emozionatzen den. Bakoitzaren esku. Olatua al da emozio kolektiboa adierazteko munduan dagoen era bakarra? Zergatik kopiatu behar diegu Zapatero eta Bonori eta ez beste batzuei? Gure homogeneizazioranzko bidearen beste adierazle bat besterik ez dela uste dut.
Errezoi guztia, Jon. Nik be uste dot bide horretatik jo behar dogula. Hamentxe nere proposamenak:
- olatuaren ordez irrintzi lehiaketa
- Cocacola inperialista debekatu, eta txakolina banatu (bide batez sagardaoa be debekatu, ia Asturiarrekin konfundidu behar gaittuen).
- lanazko gorruak "fuera", jakiña. Eta txapelik ez dakarrenari, atian banatu (sinagogetan egiten daben moduan).
- barruko gonak liñuzkuak; kotoizko guztia kanpora.
- bazkaltzeko? taloa eta txorixua? EZ MESEDEZ! Ameriketatik etorrittako produkto zapaltzailiak dira. Gure ortuetako aza frexkuak eta erreka garbixetako amorrainak.
Gora Euskadi Txistulari
Kopiatzea guztiz ona iruditzen zait. Ia garen guztia kopia da. Euskara salbu (kopiatik asko honek ere), "guztia" esan liteke. Baina problema da gure gaur egungo kopia-iturri bakarrak 2 direla: mundu latinoa eta anglosaxoniarra. Eta kopiatzea beti baldin bada ona, jo dezagun Bisbal eta Ricky Martin euskaratzera (azken finean horiek dira entzundakoenak Euskal Herrian), berdindu dezagun Gran Hermano, kendu ditzagun pintxoak eta McDonaldsez bete gure alde zaharrak. Horiek dituzte mundu latinoa eta anglosaxoniarra emozionatzen. Edo homologa gaitezen guztiz, eta zuzenean mundu modernoaren ildoari jarraituz egin gaitezen guztiok gazteleradun elebidun ingelesarekin batera. Hori da korronte nagusia, hori da masak mugitzen dituena.
Emozioak badira. Ez dira epaitzen. Baina emozioa agertzeko erak iritzien menpe daude, nire ustez, eskubide osoz. Eta emozio kolektiboa agertzeko erak aldakorrak direnez, mugikorrak, denborak eta espazioak mugatuak, olatua egitearen moda euskaldunduari nire kritika egin nahi diot. Ez zait ezer larria iruditzen, ezta gutxiago ere, baina adierazlea bai. Beste kontu bat da erreakzio batbatekoak direla, ez dira kontrolatzen. Baina sortu bai, norbaitek sortu egiten ditu eta zabaldu. Kasu honetan telebistak eta futbolak.
Noizko kanta euskaldunak,frantsesak, brasildarrak eta italiarrak kanta latinoak eta inglesak bakarrik
entzuten diren Euskal Herriko taberna gehienetan?(horiek ez al dira itxiak, motzak, konplexudunak eta itsuak?) Tolerantziaren izenean eta irekitasunaren izenean poliki-poliki gure erreakzioak eta subkonzientea (nirea barne) homologatzen digute gure bi estatuek eta kultura globalak. Zergatik ez hegoaldetarrak frantsestu eta iparraldetarrak espainiartu bakoitzak bere estatuari jarraitu beharrean?
Sabino ados zeundeke aza eta ardi gazta proposatuko bagenu euskal dieta nazional bezala?
Nahi baduzu, Corn Flakesak ere kenduko nituzke dietatik. Gustokoa al duzu ideia?
Banoa Santo Tomaseko talo bastardo eta sasieuskaldunarekin horditzera.
Jon, ondokoari ezin kopiatuko zaio dana noski. Komeni zaiguna bakarrik.
Arazoa da komeni zaigun hori ere, atsegina zaiguna, ez degula kopiatzen.
Esan det lehenago, nere irudipena da, ez gerala zabarkeria zaleak, ez degula zaborra maite. Nere teoria da behintzat. Zaborra irensten degu, baina hori ordaindu beharreko peajea da, behar deguna aurkituko badegu:
Gu bezelako jende normala ikusi nahi degu telebistan, maitatzeko, gorrotatzeko. Emozioa ere bilatzen degu, lehia bilatzen degu, sorpresak bilatzen ditugu, gure ilusioak (etxe bat, sari potoloak) gu bezelako norbaitek betetzeak poza ematen digu. Irabazleak bilatzen ditugu. Guk ez baitegu gauza haundirik irabazten...
Jon, zuk eta biok antza haundia degula esango nuke, baina ez da ohizkoa loteriarik jokatzen ez duen jendea topatzea, telebista apenas ikusten duena, Macdonaldsera sartzen ez dana...
Telebistaren inguruan dabil gure gizartea. Edozein idazlek esango dizu. Eta telebistaren indarra eta ahalmena euskalgintzarekin ez lotzea, ez da logikoa, ez da mesedegarria, eta zaborra alde batera utziko balitz, atsegina eta aberatsa ere izan liteke.
Gu bezelakoen teoriak ere, hor izango lukete bozgoragailurik potenteena. Euskal senak hor izango luke erakusleihorik haundiena, segun zeinek parte hartzen duen. Ez al zaizu iruditzen?
Hori ote da, gurean halakorik ez esistitzeko arrazoietako bat?
Neretzako militantzia gehiegi da. Pekatari naiz, nik ez nuke izena emango.
Nik telebistan ikusi dut txapelketa, tarteka: goizean hasiera, eta arratsaldean hasiera eta bukaera. Eta esan beharra dut, erretransmisioari dagokionez, Euskal Telebistak sekulako lana egin duela: errealizazio dotorea eskaini digu, aberatsa, dinamikoa, eta ondo lagunduta hitzetan. Sekulakoa, kontuan hartuta zein zaila eta estatikoa den, berez, bertsolaritza. Zorionak, beraz, Euskal Telebistari.
Eta, nola ez, zorionak Andoni Egañari eta gainerako finalistei. Eta baita Bertsozale Elkarteari ere, final gogoangarria izan baita.